Վարուժան ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆ. Ռոբերտ Քոչարյանը հետ է պահանջում իր պարտքերը

Քոչարյանը, թերևս անգիտակցաբար, ակնհայտորեն լեգիտիմացնում է Տիգրան Սարգսյանին, որովհետև, խոսելով գազային խայտառակ պայմանագրերից, ակնարկելով երկրի կախումը «Գազպրոմից», Քոչարյանը ուղղակիորեն չնկատելու է տալիս իր օրոք կնքված «Գույք պարտքի դիմաց» խայտառակ գործարքը, մոռանում է նշել, որ գազի գնի սուբսիդավորման և դրա դիմաց պետության հարստությունը կոպեկներով սպառելու տխուր ավանդույթը ինքն է ձևավորվել: Քոչարյանի հերթական դարակազմիկ շարահյուսությունը ցնցում է իր սկզբունքայնությամբ: «Հասարակությունն ընտելացել է բազմաթիվ քաղաքական գործիչների անսկզբունքայնությանը, բայց իշխանության ինստիտուտներից մեկի հանրության աչքի առաջ այսչափ «ճարպիկանալը» շոկ է առաջացնում»,- հայտարարում է Քոչարյանը՝ առանց կարմրելու: Մտավոր թույլ կարողություններ են պետք՝ մոռանալու համար, որ քաղաքական գործիչներին փչացնելու, բանտերը նետելու և պառլամենտում անուղեղ առանձնյակներ բուծելու ավանդույթը առանձնակի դաժանությամբ հենց Քոչարյանի ժամանակաշրջանին բնորոշ երևույթ էր: Հենց նրա օրոք ձևավորվեց այն ավանդույթը, որ առանց փողի խորհրդարան մտնելը միայն լավագույն երազներում կարելի էր տեսնել: Ի վերջո, Քոչարյանը այս իշխանությունների կնքահայրն է: Այսօրվա կառավարությունը երկրորդ նախագահի կողմից 10 քաղաքացիների արյան, հարյուրավոր վիրավորների, քաղբանտարկյալների, հալածյալների և վտարանդիների գնով ձևավորված իշխանություն է: Արյան գետերի վրայով ընծայած իշխանության բոստանը քար նետելը, ճիշտն ասած, կասկածելի գործարքի տպավորություն է թողնում: Կամ էլ Քոչարյանը պահանջում է հետ վերադարձնել իր պարտքը: Իսկ որ նրան արյան գետեր են պարտք, դա փաստ է: Շատ կարևոր է, որ հասարակությունը սթափ գնահատի իրավիճակը և վերջին «փոխհրաձգությունը» երկու գործիչների մեջ դիտարկի ոչ թե քաղաքական, այլ սոսկ առևտրային հարթության մեջ: Քաղաքական հարթության մեջ խնդրի դիտարկումը կբերի Քոչարյանի հետվերադարձի մշուշոտ ուրվականի պարզեցմանը, և, տուրք տալով քաղաքական պարզունակ տեխնոլոգիաներին, հասարակությունը մոսկաների վարպետին սկուտեղի վրա իշխանություն կնվիրի: Սա ներիշխանական մեծ խաղ է հիշեցնում: Հիշեք, որ սիամական երկվորյակները, որքան էլ բժշկական միջամտությամբ առանձնացվեն, կրում են նույն ճակատագիրը, կիսում նույն քայլերը: Հիշեք, թե որտեղից են սկսվել հարվածները կառավարության դեմ, հիշեք հարվածողների կապերը իշխանությունների հետ, հոտընկայս կենացները, և պատկերը առավել քան պարզ կլինի: Ուղղակի հնարավոր է, որ ներքին պայմանավորվածության արդյունքում իշխանությունները զոհեն իրենց «իզգոյներին», հանուն հիմնական նպատակի: Իսկ թե ովքեր են «իզգոյները»՝ ուղղակի ակնհայտ երևում է:

Մեկնաբանություններ